Biäden un Arbaien …

Biäden un Arbaien! Düsse beiden Saken driëpt up de Lüe in´t Mönsterland to. Sess Dag´ inne Wiärk´ wäör´n se fröher up de Kämp aorre un in Stall, sunndags gong´t nao de Kiärk hen. Dao stonnen de Buern faken unnern Taon (Turm). Dat was de beste Platz, üm met´n Naohber ´n biëtken to küern . Un wenn de Priägd (Predigt) van Häröhm äs wiër ´n lück to lang duere, konn man auk wull kuert de Düör van buten tomaken.

Sowiet was dat met dat Biäten gued, bi´t Arbaien aower was de Naohberschopp van grauten Belang. Wenn Naut an´n Mann was, dann wäör´n de Naohbers dao un pocken met an. So was dat auk elket Jaohr, wenn nao Hackemai (Ende der Kornernte) dat Dageswiärk van Buten nao binnen hen wesselte.

Abaien und Biäden, dat dat Kalw gesund geboren worr – Bild Uschi Dreiucker/pixelio.de

In´n Hiärwst was et nich mehr so kribbelig (unruhig) äs in´n Summer. Dann satten de Naohbers manks auk no`t Aobendwiärken tosammen un küerten sick üöwer´t naichste Schützenfest, un we dao wull Küening wär´n wull, dat Muulwiärks fusselig. De Pastor un de Läehrer wuer´n düörhiäkelt un wenn de Tiet füör´n Diärschkasten dao was, dann har´n de Naohbers reihüm tosammen ne heele Menge to dohn.

En ganz anner Ding aower was´et, wenn ´ne Kau an´t Kalwen kam. Dann satten de Naohbers faken tosammen un waochten up den rechten Moment. So was dat auk bei Bäänd Uppenkamp. Siene Dochter Minna was nao Öhm Jupp henkuemmen un har saggt: „Du moss van Aobend kuemmen, met usse Meta is dat baoll sowiet.“ Meta, dat was de raudbunte Kau van Uppenkamps.

Dao gaw´t füör Öhm Jupp nix to Üöwerleggen, he mok sick faots up´n Patt. Äs he düör de Niendüör in de Küerk kaim, dao satten Uppenkamps an Dischk un wäör´n an´t Iätten. „Sett Di daobi, Jupp“, sagg Bäänd to den Öhm un de lait sick dat nich tweemaol säggen. He kreeg siene Brille uut de Taschk, satt se sick op de Niäse un bekiek sick äs äs maol, wat up´n Dischk stonn.

Graute Bauhnen met Speck! Dat was so recht wat füör Jupp un he lait sick nich to´t Iätten naidigen un lange üörnlick hen. Ächterhiër wuer ´ne Tietlang küert un äs Jupp fraog, wann et met Meta sowiet sien´n könn, sagg Bäänd: „Ick glööw, dat et vannacht nao wat wett.“

„Laot us Sitten gaohn un ne Runne Doppelkopp spiëllen“, was Bäänd sien´n Vüörschlag un Jupp un Uppenkamps Knecht Wilm wassen faots daobi. De veerde Mann was Bäänds sessteihnjaöhrige Suohn Fännand. Un as sick de Mannslüe an´n Dischk satten un dat „Gebiëtbook“ (scherzhafter Name für ein Kartenspiel) haruut hahlten, gongen de Fraulüe in de guedde Stuorw.

All üm de annere Runn gong eenen van de Mannslüe nao´n Stall hen un kiek, wan dat met Meta sowiet wäör. Un uut de guedde Stuorw was duërnd dat „Heilige Maria“ van de Fraulüe tö hör´n. Un so satten se all bineen all twee Stunnen tosammen un et was all teihn Uhr düör. Wilm har jüst Karten füör ´n nieët Spiëll uutgiewen, Öhm Jupp met de knuuwte Fuust (geballte Faust) op´n Dischk kloppt un´n Buerensolo ansaggt, dao raip Bäänd uut´n Stall: „Kuemmt gau, et is sowiet!“

Un de Mannslüe schuotten in´n Stall, wo dat Kalw wane fast satt un de Mannslüe kaimen daobi guedd an´t Schwetten. Un jüst in den Augenschlagg, äs se wiër anpackt har´n, dao häör Öhm Jupp uut de Stuorw dat „Heilige Maria“ van Minna. „Dat helpt us nu auk nich, kuemm laiwer un pack met an!“, bölkede in de Stuorw harin.

So sind se, de Mönsterlänner: Se arbeit´t, wenn´t naidig is, un se biät`t . . . wenn se de Tiet daoto häbt.