van Toni Schmedding-Elpers
Du laiwe Kapellken, so fromm un schön in dien schlichte Kleed van griese Steen,
wat steihs du sietaff van de Welt so ganz alleen tüsken griäsende Kaihe in Wieskengrön?
Mien Aoller verräött di mien uraolle Kleed; sin üöwer sesshunnert Jaohr, äs de Chronik wull weet.
In Pesttieten daomaols vull Elend un Naut häbt de Buern in iähre Angst mi baut.
Antoniuskapelle in Werne-Langern – Foto Helmut Holz
Se trueden sick sunndags nich mähr in de Stadt, weil de Daud äs en Undier üm sick fratt.
Siet düsse Tieten so leig un iärg betrüt de Pastoor mi van Cappenbiärg.
Un elken Sunndag, off‘t riängt aorre früss, kümmt he lang un less füör de Buern de Miss.
Dann bimmelt mien Glöcksken so hell un so blank, de Wiesken un Weiden un Bierke lang.
Dann föhl ick mi hier in de Wiesk nich alleen, sin füör Mensken in Diers een Gebiätt uut Steen. Bimmelebim, Bimmelebim:
de Wiärke is üm! Un findst du mi krüekelick, aolt auk un minn,
so häff´k doch vandag´ no Bedütung un Sinn. Un so lang ick hier staoh, de Pest ick betüg:
Häer! Wahr us vör Pest, vör Hunger un Krieg!“ Du laiwe Kapellken so aolt un so schön,
sietaff van de Welt in Wieskengrön, Du stimmst mi so fromm, ussen Hiärgott tom Dank,
ick könn di besingen nao stundenlang. Du laiwe Kapellken wat häb ick di gähn,
du äöllste in schönste Kapellken van Wäen.
Speak Your Mind