Inkaupen an´n schwatten Fridag

Inkaupen an´n schwatten Fridag: De schwatte Fridag, äs de lesste Fridag in´n Niëwelmaond (November) näömt wett, was lesstet Jaohr füör mi ´n ganz besunners „spassigen“ Dag. Muorns schien de Sunn all fröh van´n blaoën Hiëmmel un ick dach mi: „De Dag is päössig, üm in´n Gaorn (Garten) ´n biëtken uptorümen“! Naidig was dat, üm dat Lauw tosammen to kraomen.

Chanz Platt: Herberner Theaterluet -Foto Isabell Schütte

Aower dao hät mi de schwatte Fridag, aorre biëtter miene Frau, een dicken Striek düör de Riäknung makt. „Schatz, ick häb lesste Wiärk in de Stadt ne schöne Joppe säihn, een lichtet, aower schön warmet Outdoor-Jöppsken. Ick häb de ganze Wiärk all drüöwer naodacht, dat ick de Joppe gued bruuken konn! Un vandage is dat alls wiägen den schwatten Fridag wahne billig!“

Wat bliew mi üöwer. Ick häw de Gaorn Gaorn un dat Lauw Lauw sin´n laoten. „Laot us in de Stadt fäöhren“, häw ick sagt, naodem miene Frau mi vörspruoken har: „Et duërt auk nich lang, ich mak vüöran!“ So sin wi los fäöhrt – et was graod teihn Uhr vüörbi.

„Parkeeren kass an de Gaorn-Straot, van dao an is´t nich so wiet büs in de Stadt“, sag miene Frau. Ick wull laiwer int Parkhuus – aower ick häw mi ümstimmen laoten. Un dann kamm et so, äs ick mi dat dacht har: In de Gaorn-Straot was keen Platz tot Parkeeren fri – also ümdreihn un int Parkhuus harin. Van dao uut was´t auk nich wahne wiet büs to de Inkaupsstraot. Un so was män blaus nu ne halwe Stunn vüörbi un wi stonnen in den Vökaupslaoden met de Outdoor-Joppen.

Un miene Frau har Recht hat: Üm dat et an´n schwatten Fridag was, gaw et fiftig Persent unner den Ladenpries. Un van de Grötte füör miene Frau was jüst eene Joppe dao un de poss iähr. „Dat wett miene“, sag se foots – aower daomet was de Inkaup nich gedaohn. Düsse Joppe was eene in „grön“ – aower et gaw auk eene in brumbeer-farwe. „De gefäöllt mi aower auk“, sag miene Frau un de Joppe saoch wüerklik gued uut. „Dann niëm de twedde auk – bi fiftig Persent küemms dao nie nich biëtter dran“, häw iähr raoden.

Aower eenmaol toraoden was nich noog. Fiefmaol hät se mi fraogt, op se de twedde Joppe auk niëmmen sall. Un dann hät se´t daohn – un ick dach mi: Gott Dank, nu könnt wi nao Huus hen fäöhren. Dao har ick aower vögiätten, dat op de Giënsite (Gegenseite) van de Straot dat naichste Geschäft was. „Ick well blaus äs kieken, op de villicht ne päössige Blause to de Joppe häbt“, sag de Laiwste.

De Vökaiperin wies mi `n Stool, guot mi ´n Koffee in un dao satt ick nu. Miene Frau kreeg ´n paor Blausen to´t Uutsöken, aower keene poss aorre gefaoll iähr. Wat bliew iähr üöwer, se moss ümdenken un haruut kamm: een Schäölken (Schal), dat to de brumbeerne Joppe poss.

Op den guedden Inkaup häbt se us in dat Geschäft ächterhiër een Sekt spendiert. Äs wi wiër an Huus wäöhn was et kuert nao twee Uhr un mien Dag was gelaupen. Vüörhiër was de „schwatte Fridag“ füör mi män blaus twee Wäöder, wu ick nienich wat met enfangen konn. Nu aower weet ick, wu gefäörlick düssen Dag füörn Geldbüül is . . .

Helmut Holz

´n biëtken to Gnöcheln

De Hiärgod gaww us de Tiet, van Hassebassen hät he nix sagt.

Henrich, dat well ick Di säggen: “Wenn eenen van us daud gaiht, dann treck ick nao Mönster!”

Wenn sick de Wisen bedenkt, häbt sick de Dummen all lange bedacht!

Dat kass Du eenen vötellen, de sick de Bückse met de Knieptang tomäkt!

“Wenn Glück häs”, sägg de Buer, “dann findste den Mist inne Bücks!”

Büeckers Wilm schmöökt wiër

Libbet un Wilm wäör´n baide guedd katholisch, äs man int Mönsterland wull sägg, se wäör´n kuert üöwer diärtig un ´n paar Jaohr verhieraotet. Nu wass et ´n Dag vüör Aschermittwoch un dao sägg Libbet to iähr´n Mann: „Wilm, Muornen geiht´t met de Fastentiet laoss, dao könnt wi us doch auk ´n lück aftöten, was meins wull?“

„Jao“, gaww Wilm trügg, „aower wat sallt wi doh´n?“ „Du, Büeckers Wilm, de schmöökt nich in de Fastentiet!“ „Küemmt füör mi nich in Fraoge, mien Piepken mott ick aobends häbben.“ „Un wenn Du op dat Schnäpsken verzichten döhs?“ „Nä, dat is nix füör mi, so´n Klaoren hört to´n Fiëraobend daobi.“

Daorop sagg Libbet so ganz sachte: „Un wenn wi in düsse Tiet nich tosammen schlaopen doht?“ – „Dat is guedd, ick niëm mi faots dat Betttüegs un gaoh nao buoben in de Upkammer“ sägg Wilm un weg was he.

Drei Dage läter, Wilm was kuert vüör´t Inschlaopen, dao lusterde he op son rummeln (Geräusch) op de Trapp. „Libbet, büs du dat“, fraog he. „Jau“, gaww se to Antwort, „ick wull blaoß kieken, op et di gued geiht.“ „Et is alls to best“, raip Wilm un Libbet gong wiër nao iähr Bedde hen. An´n naichsten Dag dat glieke Spiëll. „Libbet, bis Du´t“, fraog Wilm, „wat is vandage wiër laoss?“ Un Libbet gaww ganz kaduk (kleinlaut) trügg: „Ick wull Di män blaoss säggen: Büeckers Wilm, de schmöökt wiër . . !“

Wat man in´n Völauf beliäwen kann

Wat man vandage in´n Urlaub (Völauf) beliäwen kann, mäkt düet Döneken düütlick. Et passeerde in Spanien, wohen usse lesste Völauf gaohn was. Un de Geschichte is waohr, obschoonst se binaoh nich to glaiwen is. Aower ick häb se sölws beliäwt. Usse Städtken in Spanien ligg an de Küste van´t Mittelmeer, hät ´n grauten Hawen un dao liggen viëlle kleene, graute und düere Schippe. Dat is de Grund daofüör, dat ick dao so wahne gähne hen gaoh.

Un so was dat auk an son schönen warmen Dag in´n lessten Summer. De Sunn schien van´n blaoën Hiëmmel un ick was op´n Patt nao usse Huus hen. Op eenmaol häb ick so´n Gemurmel haort, de Lüe wassen wahne kregel un dao häb ick mi ümdreiht. Un wat ick dao seih´n häb, fäöllt auk unner de Üöwerschrift: “Dat glöws du nich!“ äs ick auk mien lesstet Bööksken näömt häb.

Dao was eener met´n Draohtiësel (Fahrrad) unnerwäggens un de was splitterfaser nackt. He har nicks an – üöwerhaups nicks. Enschülligung: Dat is luogen. He har ´n Rucksack op´n Rüggen, aower blaoß son´n ganz kleenen, anners nicks. Un so föhre he üöwer de Straot, de vull met Lüe was. Alle kieken sick dat Spitakel an un den Kääl mok dat nicks uut. He strampele üöwer de Inkaopstraot un et mok den Anschien, äs wenn iähm de Sake Spass maken dai. He dreihe sick nao rechts un links üm, was an´t Gneesen un winkede de Lüe to. Schiämen dai he sick nich.

Ick har toeerst dacht, dat se den Kääl an´n Strand siene Saken stuolen hadden. Aower ächterhiär häb ick haort, dat dat to düsse ´ne Mode in iälke Stiäden van de Giëgend west was. Äs ick dat läter to Huus vertallt häb, wull se mi´t nich glöwen. Aower äs de Naohberske ´n biëttken läter iähr ´n Beld op´t Handy wiesen har, dao har se dat met eegene Augen seihn.                                        hmh

Text und Zeichnung mit freundlicher Genehmigung des Schnell-Verlages dem Buch “Dat glöws Du nich . . .” von Helmut Holz entnommen

Et geiht wiër loss!

Gott Dank, et geiht wiër loss! Wi könnt up de Büehne! Dat häbt sick mannige Theater int wiede Mönsterland dacht un daomet was nao de Corona-Paus de Wegg wiër frie füör nië  Upfüöhrungen.

An’n lessten Friedag van’n Niëwelmaond (November) staoht de Spiëllers van de Niederdeutsche Büehne in’n Theater Mönster füör de Tokiekers praot. „De swatte Kumelge“ heet de Farce van den englischen Autor Peter Shaffer, de van Hannes Demming up Platt torecht makt wuorden is. Wenn’t düster is geiht’t de Spass loss un ächterhiär läöpt faken wat daoniëben.

Niët giwt et auk van de Spiëlschar Herbern. Se häbt An’n Niëjaohrsdag de Premiere van iähr Stücksken „Jens Petersen kriggt Besök“. Et is de eerste Upfüöhrung, ächterhiär staoht fief wiedere Dage up iähren Kalender. Un düet Jaohr steiht auk de Büehne an ne annere Stieë: In de Aula van de Profilschule.

In auk in Damich (Davensberg) giwt füör’t Jaohr wiër Theater up Platt. De Spiëllers sint all bi de Proben, blaus äs dat nië Stück heet un wann et loss geiht – dat häbt se nao nich sagt.             hmh

Viëll Spass häbt de Spiëllers van de Herberner Theaterlüe all bi de Proberie. To düssen Spass wellt se auk bi de Upfüöhrungen de Tokiekers metniëhmen

Foto Isabell Schütte